Dzieci zostały zaproszone do fabryki sztuki. Specjalnie dla nich została stworzona mała firma projektowa oraz drukarnia. Uczniowie na 1,5 godziny zmienili się w grafików projektujących opakowanie najbardziej popowego przedmiotu-chleba. Do dyspozycji mieli taśmę produkcyjną w skład której wchodziły różnego rodzaju stemple, szablony, przedmioty do odbijania, blaty do monotypii, wałki oraz inne narzędzia do tworzenia profesjonalnej grafiki.
Dzieci używając multiplikacji, jednakowych pieczątek oraz szablonów stworzyły oryginalne i niepowtarzalne grafiki. Młodzi „Warhole” poznali proste techniki graficzne, które wykorzystały do stworzenia  projektu własnego opakowania na chleb.
 

Pop art był zjawiskiem całkowicie rewolucjonizującym dotychczasowe pojęcie sztuki. Poprzez znalezienie obiektu zainteresowania w przestrzeni życia codziennego, mediach, reklamie przyniósł negację sztuki współczesnej w ogóle, ale z drugiej strony ze sztuki jako obszaru zarezerwowanego jedynie dla pewnych grup zainteresowanych uczynił zjawisko masowe i wszechobecne. Twórczość Pop artu stała się potwierdzeniem, że to, co codzienne, dostępne i tanie, też może być sztuką. Motywy, które "wycinali" z otoczenia artyści pop (puszki, twarze aktorów i najpiękniejszych kobiet, postaci wielkich myślicieli, samochody, dzieła sztuki minionej epoki, okładki książek) w połączeniu z drugim zjawiskiem, jakimi były działania parateatralne, akcje, koncerty, happeningi i prowokacje filmowane, w których materią stawała się codzienność zniosły linię podziału między strefą wyobraźni, urojonym światem sztuki, a prawdziwym życiem. Nasunęły to pytania: gdzie są granice sztuki, kto jest artystą, co jest, a co już nie jest dziełem sztuki?
Najbardziej znanym artystą tego nurtu był Andy Warhol (1928-1987). Jego popularność porównywana bywa do popularności supergwiazd filmu czy muzyki młodzieżowej. Wykorzystywał techniki drukarskie (serigrafię) do portretowania przedmiotów codziennego użytku takich jak puszka po zupie Campbell, butelka Coca-Coli. W podobny sposób uwieczniał w dziesiątkach egzemplarzy ikony pop kultury takie jak Marylin Monroe, czy Elvis Presley. Wszystko co malował traktował przedmiotowo i bez zbędnych emocji. Proszek Brillo i banknoty dolarów miały dla niego taka sama wartość jak podobizny ludzi mu współczesnych – wszystko to było artykułami konsumpcyjnego społeczeństwa amerykańskiego, przedmiotami pop.