Już od blisko czterdziestu lat Edward Dwurnik (ur. 1943) niestrudzenie i z rozmachem prowadzi malarską kronikę polskiej rzeczywistości. Artysta tworzy zapis imponujący, nie tylko ze względu na liczbę prac - ponad trzy tysiące obrazów tworzonych w dwudziestu pięciu cyklach. Przenikliwa obserwacja, szkicowy sposób przedstawiania oraz temat - Polska zwykłych ludzi, szarych miast i miasteczek - sprawiają, że malarstwo Edwarda Dwurnika jest rozpoznawalne i przystępne nie tylko dla wąskiego grona odbiorców.
W trakcie studiów na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (1963-1970) za swojego artystycznego przewodnika Dwurnik obrał Nikifora Krynickiego. Zainspirowany jego stylem rozpoczął cykl Podróży autostopem, ukazujący polskie miasta uchwycone z lotu ptaka i nieco z ukosa. Ulice zapełnili ludzie ze swoimi codziennymi problemami, tłoczący się na placach i ryneczkach. Zmienne punkty widzenia, swoboda w potraktowaniu proporcji i wyglądu budynków oraz szeroki kąt sprawiają, że otrzymujemy nie tyle obraz miasta, a raczej nastrój, wrażenie „obecności” w tłumie. Tę wielką panoramę kraju artysta kontynuuje do dziś. Obok Podróży autostopem powstawały takie cykle jak Niebieskie miasta (od 1993) i Miasta diagonalne (od 1996), gdzie puste ulice biegną równolegle przypominając utopijną architektoniczną wizję.
Innym wielkim cyklem, malowanym od 1972 i z przerwami kontynuowanym do 2000 roku, są Sportowcy. Bohaterowie tego malarskiego rejestru to ludzie pasywni, cwani, szukający łatwego zarobku, a ze sportem łączy ich tylko marka papierosów. Ukazani w pozornie powierzchowny, szkicowy sposób, odwołujący się do komiksu i karykatury, niedoskonali „sportowcy” wypełniają swoimi niezgrabnymi ciałami i przeciętnym życiem szare i duszne ulice polskich miast i miasteczek. Artysta kreśląc tę opowieść o potoczności, znajduje dla niej właściwy ton, obnaża ludzkie słabości, jednocześnie unikając kpiny.
Kolejne spojrzenie na peerelowską rzeczywistość, tym razem w czasie wielkich przemian, to cykl Robotnicy - rozpoczęty w 1975 roku i kontynuowany w latach 1980-1991. Dwurnik pokazał swoich bohaterów, którzy wyszli na ulice i zastrajkowali chwytając kamienie w dłoń. Inne cykle odwołujące się do zdarzeń z najnowszej historii Polski to Obrazy duże (od 1973), Droga na Wschód (1989-1991; poświęcony ofiarom stalinizmu) oraz Od Grudnia do Czerwca (1990-1994), gdzie artysta upamiętnił śmierć konkretnych ludzi, którzy stali się ofiarami stanu wojennego.
Osobne miejsce w dorobku Edwarda Dwurnika zajmują takie cykle jak: Błękitne (1992-1993) - pejzaże morskie, Dwudziesty trzeci – przedstawiający motywy żydowskie oraz abstrakcyjny Dwudziesty piąty (od 2000) inspirowany malarstwem Jacksona Pollocka. W latach 1996-1999 powstał cykl Wyliczanka, swoisty portret polskiego środowiska artystycznego.
Polska rzeczywistość, którą rejestruje Edward Dwurnik, to szybko zmieniający się obraz. I takie jest też malarstwo artysty, który tworzy jakby w pośpiechu, szybko, niemalże zachłannie. Przy tym zdumiewa swobodą stosowania stylów: od szczegółowych miniatur do ekspresyjnych, dynamicznych obrazów. Także charakterystyczny dla Dwurnika rysunek cienkim pędzelkiem wzmaga wrażenie szybkiego, szkicowego zapisu. W swoim kronikarskim dziele artyście udała się rzecz trudna, a mianowicie zachować dystans do opisywanych zjawisk, jednocześnie nie tracąc zaangażowania. Jego obrazy łączą w sobie reporterską pasję z wyobraźnią wizjonera. Przede wszystkim jednak jest to zapis ciągłej pogoni za chwilą, chęcią zarejestrowania stale zmieniającej się rzeczywistości.
O malarstwie Edwarda Dwurnika mówi się, że jest „demokratyczne” – swojskie, bliskie. Opinię tę potwierdza zainteresowanie twórczością artysty, którego prace są często kupowane do kolekcji indywidualnych i muzealnych, wiszą w salach korporacji, biurach i instytucjach kościelnych. Artysta miał wiele wystaw indywidualnych oraz uczestniczył w wielu wystawach zbiorowych. Jest laureatem prestiżowych nagród, m. in.: Nagrody Krytyki Artystycznej im. Cypriana Kamila Norwida (1981 r.), Nagrody Kulturalnej „Solidarności” (1983 r.) oraz Nagrody Fundacji Coutts & Co w Zurychu (1992 r.).
Na wystawie w Galerii BWA zostały zaprezentowane prace powstające w takich cyklach jak: Podróże autostopem, Robotnicy, Sportowcy, Portrety, Warszawa, Dwudziesty piąty. Do tej pory wystawa ta była prezentowana na Zamku Książąt Pomorskich w Szczecinie, Galerie-Pankow Berlin oraz w Muzeum w Stargardzie Szczecińskim. Prace są własnością autora i zostały użyczone z depozytu Muzeum Warmii i Mazur.

Strona artysty: www.dwurnik.pl