Galeria BWA

 

LUTY

 

Joanna Stasiak urodziła się 2 marca 1965 roku. Studia na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Dyplom z wyróżnieniem w pracowni malarstwa prof. Janusza Kaczmarskiego w 1989 roku. W 1991 podyplomowe studia w „The Ruskin School of Drawing and Fine Arts” w Oksfordzie. Współautorka (z Jackiem Antonim Zielińskim) podręcznika Wiedza o sztuce. Od 1996 roku pracuje na Wydziale Wychowania Artystycznego WSP w Olsztynie. W latach 1996-1998 prowadziła Galerię „In spe”. Uprawia malarstwo i rysunek. 

 

Aleksandra Simińska urodziła się 5 września 1962 roku. Studia na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Dyplom z wyróżnieniem w pracowni malarstwa prof. Janusza Kaczmarskiego w 1988 roku. W latach 89-90 pracowała na Wydziale Sztuk Pięknych UMK. Od 1998 adiunkt na Wydziale Wychowania Artystycznego WSP w Olsztynie. Uprawia malarstwo i rysunek.

 

        Pejzaż to ekspresja i równowaga, przestrzeń umowna i realna, zderzenie rzeczywistości i metafizyki. Pogodzenie tych istniejących w naturze wartości jest dla mnie ważne. Obraz może być znakiem próbującym dotknąć istoty rzeczy. Malarstwo posiada tajemnicę wyprowadzania poza granice uchwytnych zmysłowo barw ku nowej rzeczywistości tej niezwiązanej już z jej źródłem – naturą, kiedy patrząc na skończone płótno intuicyjnie to odczuwam, wiem, że obraz żyje nawet, gdy go nie oglądam przeobraża się on w mojej wyobraźni przekraczającej to, co widzialne. 

A. Simińska

 

      W gorzowskim BWA otwarto w sobotę wystawę malarstwa dwóch artystek: Joanny Stasiak i Aleksandry Simińskiej. Jedna część sali to ciemne obrazy o egzystencjalnym, dramatycznym charakterze, druga to ekspresyjne, pełne koloru i światła, brył i płaszczyzn, pejzaże. 

Oprócz ciemnych, pełnych dramatycznych napięć obrazów, zbliżonych do sztuki „arsenałowców”, J. Stasiak pokazała też swoje nowsze prace, które narodziły się po jej dłuższym pobycie w Paryżu. Czas ten spędzała głównie w salach Luwru, przed obrazami Poussina. Kilka z nich później przetworzyła, ukazując ich tajemniczy nastrój, nieco teatralną przestrzeń i pełne wyobcowania postacie. Obrazy J. Stasiak cieszyły się szczególnym zainteresowaniem uczestników wernisażu; Gazeta Lubuska 07.02.2000 r.

 

     Wystawa prac Simińskiej i Stasiak nie jest dialogiem, bo naprawdę nie ma w postawie artystek wobec obrazu elementu spornego, choć pozornie ich dzieła są całkowicie odmienne. Gdyby natomiast starać się wskazać punkt wspólny- może byłaby to fascynacja odmiennością dochodzenia do zasadniczej istoty malowania, gdy podejmowane są decyzje, tyczące myśli i ręki. Obie artystki zmierzają do tego miejsca z różnych „światów”, posługując się osobistymi doświadczeniami, fascynacjami i preferencjami artystycznymi. Joanna Stasiak malując to, co zamknięte, ukryte i wewnętrzne, dąży do otwarcia; Aleksandra Simińska- odwrotnie: malując nieskończone przestrzenie zagęszcza je tajemniczymi, niejasnymi formami, kryjącymi to, co pozostaje niewyjaśnione. – Nieskończoność, nieograniczoność wydaje się naturalną cechą pejzażu, malarka podkreśla ją dużymi formami prac. Zjawiskowymi, niezwykłymi czyni je światło, jasne, prawie białe, oślepiające. Takie oświetlenie wydobywa każdy szczegół, ale jednocześnie wprowadza w obraz całą siatkę ostro zarysowanych cieni, które pozostają „zrośnięte” z przedmiotami i formami. Cienie tworzą w obrazach Simińskiej własny teatr, pełen wymowy, choć niejasny zarazem. 
    Joanna Stasiak maluje to, co Simińska ukrywa: rzeczy mroczne, utajone, zamknięte. Jeśli jest to postać, artystka traktuje ją, jako znak dla myśli niejawnych i skrywanych stanów egzystencji. Gdy przedmiotem obrazu czyni pejzaż, wyraźnie określa jego centrum, a wszystko inne uznaje za elementy towarzyszące, dookreślające zaledwie istotną cechę tego pejzażu. Podobną rolę, co światło u Simińskiej, pełni w malarstwie Joanny Stasiak materia malarska. Jest gęsta, nakładana z rozmysłem. Robi wrażenie wielowarstwowej, choć pozostaje wolna od ciężaru faktury. W obrazach tej malarki jest skupienie i coś, co – z braku celniejszych określeń – nazwałabym duchowością czy uduchowieniem. 
   Przy wszystkich odmiennościach podejścia do kształtowania obrazu, przy całej różności tego malarstwa, uderzająca jest harmonia, wynikająca z materialnego faktu sąsiadowania tych prac w jednej, dużej sali galeryjnej. Jakby wyłaniał się z tych różnic urzekający ton tożsamości; Gabriela Balcerzakowa, Ziemia Gorzowska Nr 6, 10.02.2000.