STYCZEŃ-LUTY
Galeria BWA
Zbigniew Bajek urodził się w 1958 roku. Studia na Wydziale Malarstwa krakowskiej ASP, dyplom z wyróżnieniem w 1984 roku. Od 1983 roku asystent na Wydziale Malarstwa w/w uczelni. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, fotografiką, grafiką, działaniami o charakterze przestrzenno-parateatralnym, sobą. Autor scenografii do spektaklu Calderona „Magia grzechu”. Autor szeregu, zrealizowanych projektów, plakatów do spektaklów wg Gogola, Bubera, Fugarda, Calderona wystawianych w teatrze Drugie Studio Wrocławskie. Laureat dwóch konkursów oraz dwukrotny stypendysta Ministra Kultury i Sztuki.
Aranżuje przestrzeń w oparciu o założenie teatralizacji życia i świata. Ucieka się w tych działaniach do symboliki, do sugestii. Jednak tworzy z nich świat daleki od teatru, przejmujący, nie umowny, a prawdziwy. Namoczona w gipsie szmata i wiadro z wodą są tylko tym, czym są. Niczego nie udają. Nic innego nie znaczą. Z takich „rzeczy prawdziwych”, nakładając je na siebie, kumulując ich znaczenie artysta wyprowadza sensy nadrzędne. Są one metaforyczne i niejednoznaczne, wymykają się łatwym określeniom.
Zbigniew Bajek wygradza z przestrzeni codzienności (profanum) za pomocą przedmiotów realnych nową wartość: przestrzeń o cechach sacrum, w której ZNAK jest zarazem DOKONANIEM, przestrzeń, w której sztuka i życie stają się tożsame. Dając świadectwo owej tożsamości, samego siebie traktuje jako medium dokonywanych przekształceń.
Bajek prowadzi swoją grę przekształceń nie tylko w przestrzeni wykreowanej. Prowadzi ją nieustannie. W każdym swoim obrazie, stosując niedomknięcia umownej lub faktycznej ramy obrazu, przesunięcia, niedomalowania czy zaskakujące, przywodzące na myśl wyzuwanie ze skóry, rozwarstwienia płótna, sięgające Różewiczowskiego „Rozbierania do snu”.
Autor nieustannie zaskakuje widza i wytrąca go z kolejnych tropów, jakie ten podejmuje śledząc zmagania artysty z formą i ze sobą samym. To kolejna paradoksalna prawidłowość, o której nieomal mimochodem przypomina artysta publiczności: sztuka nie polega na dochodzeniu, lecz na ciągłym poszukiwaniu dróg dojścia; Gabriela Balcerzakowa; Ziemia Gorzowska 26.01.1990 r.