Władysław Hasior urodził się w 1928 r. w Nowym Sączu, zmarł w 1999 r. w Zakopanem. Studia na Wydziale Rzeźby w warszawskiej ASP. W latach 1957-68 pracował, jako nauczyciel w Szkole Kenara w Zakopanem. W latach 1970-71 pracował, jako scenograf w Teatrze Polskim we Wrocławiu i pedagog tamtejszej PWSSP. Znany przede wszystkim, jako twórca monumentalnych rzeźb - i łączonych wraz z ich realizacją akcji efemerycznych - Słoneczny rydwan, Płomienne ptaki, Ogniste ptaki, Płonące sztandary. Równolegle ze "Sztandarami" i realizacjami monumentalnymi tworzył kameralne rzeźby. W latach 80 - 90-tych tworzył "Portrety" w technice assemblage`u i collage`u. Asamblaże tworzył, od 1957 r. Reprezentował Polskę na Biennale w Sao Paulo w 1965 i 1971 r., Biennale w Wenecji w 1970 r. i wielu innych prestiżowych międzynarodowych wystawach.

 

Oryginalna twórczość Władysława Hasiora znajduje aprobatę nie u wszystkich odbiorców. W księgach pamiątkowych z wystaw można przeczytać skrajne opinie widzów, od super pochwał i zachwytów nad odkrywczością autora, ekspresją jego dzieł i nad głębokimi przeżyciami, jakich dostarczają – do potępiania i nazywania tej twórczości wielkim śmietnikiem i tandetą.

Władysław Hasior w swym dorobku artystycznym obok kolaży i sztandarów ma także bardzo interesujące pomniki. Hołdując czterem żywiołom używa często do uzyskania efektu żywy ogień, wodę, wiatr; Gazeta Lubuska 10-11.08.1985 r.