Muzeum Lubuskie im. Jana Dekerta w Gorzowie Wlkp.
Galeria BWA

Miejski Ośrodek Sztuki w Gorzowie Wlkp.

Wiesław Strebejko

23 kwietnia 2014 r. (środa)

godz. 17.00
Muzeum Lubuskie im. Jana Dekerta w Gorzowie Wlkp.
Spichlerz, ul. Fabryczna 1-3
Projekty scenografii i kostiumów

godz. 18.15
Miejski Ośrodek Sztuki
ul. Pomorska 73 (foyer)
Plakaty

Wystawa czynna od 24.04.2014 do 30.05.2014 r.

„Rozświetlał kolorowymi tęczami szare ściany” – napisała Zofia Bilińska w nekrologu („Gazeta Lubuska” 1994 nr 11), przywołując motyw tak często wykorzystywany przez artystę.
Wiesław Strebejko urodził się 27 marca 1945 r w Bydgoszczy, gdzie ukończył Liceum Sztuk Plastycznych. W Gorzowie Wlkp. mieszkał od 1974 r. do śmierci, 23 kwietnia 1994 r. Pochowany został na gorzowskim cmentarzu. W Alei Gwiazd na Starym Rynku posiada pamiątkową tablicę poświęconą jego pamięci.
Plakaty artysty wyróżniają się motywami rodem z surrealizmu. Znak plastyczny stanowił w nich opowieść o wydarzeniu, a jednocześnie był do niego syntetycznym komentarzem, który miał walor istotnego społecznie uogólnienia. W polu zainteresowań twórcy znajdowała się również fotografia artystyczna, którą często wykorzystywał w swoich pracach (był członkiem Gorzowskiego Towarzystwa Fotograficznego).
Strebejko zaprojektował ok. 250 plakatów – ilustracji do wydarzeń kulturalnych w Gorzowie Wlkp. i innych miastach Polski. Swój dorobek prezentował w Zielonej Górze, Wrocławiu, a także we Francji, gdzie jego twórczość cieszyła się dużym zainteresowaniem i powodzeniem. Prace Wiesława Strebejki znajdują się w Muzeum Plakatu w Wilanowie, Muzeum Lubuskim im. Jana Dekerta w Gorzowie Wlkp., w archiwach instytucji kultury, z którymi współpracował oraz w zbiorach prywatnych.
Artysta był także autorem – zazwyczaj razem z Ewą Strebejko – ok. 30. scenografii do sztuk teatralnych wystawianych w Gorzowie Wlkp., Zielonej Górze, Szczecinie, Wałbrzychu, Katowicach oraz Wrocławiu. Najważniejsze z gorzowskich realizacji
to: „Tamerlan Wielki” (1985, reż. Wiesław Górski), „Iwona księżniczka Burgunda” (1986, reż. Ryszard Major), „Wesele” (1987, reż. Wiesław Górski), „Stachuriada” (1989, reż. Marek Mokrowiecki), „Pastorałka” (1990, reż. Leszek Czarnota), „Sługa dwóch panów” (1992, reż. Leszek Czarnota).
Podejmował także próby reżyserii np. spektaklu „Pokojówki” Geneta w Lubuskim Teatrze im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze, w 1992 roku.
Gabriela Balcerzakowa napisała, że zawsze szedł od substancji do esencji, odrzucał literackość i celował w sens ogólny, spinając odległe znaczenia. Taki sposób myślenia plakacisty jest darem, który nazywamy talentem. Wiesław Strebejko był nim szczodrze obdarowany („Przypadek: Strebejko”, „Lamus” 2005 nr 14).
W 1992 roku, w gorzowskim BWA odbyła się jubileuszowa wystawa retrospektywna z okazj i 25. lat pracy artystycznej Wiesława Strebejki.

Krystyna Kamińska