ADAM MYJAK

Rzeźba

Wystawa czynna od 3 września do 12 października 2011 r.

Adam Myjak urodził się w Starym Sączu w 1947. Od 1965 studiował na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w 1971. Rok później rozpoczął pracę pedagogiczną na macierzystym wydziale. Od 1990 jest profesorem, prowadzi pracownię rzeźby na warszawskiej ASP. Jest również kierownikiem Zakładu Rzeźby na Wydziale Artystycznym UMCS w Lublinie. Dwukrotnie wybierany na podwójne kadencje rektora ASP (1990-1996 i od 1999-2005) wywarł decydujący wpływ na obraz uczelni w latach 90-tych i na początku XXI wieku, dbając o jej tradycję i prestiż w trudnych przełomowych czasach.

Adam Myjak debiutował wraz z pokoleniem tzw. Nowej Figuracji lat 70-tych w sztuce polskiej. Współtworzył ruch „O poprawę”. W latach 70-tych był redaktorem artystycznym miesięcznika „Nowy Wyraz”, dzięki czemu jego łamy składają się na wyczerpujący album sztuki tej dekady. Wczesny okres twórczości artysty stał pod znakiem wielkiego cyklu głów o miękkiej, jakby zamglonej fakturze i sennych rysach, monumentalnych niezależnie od ich fizycznych wymiarów. Motyw głowy, jako pola symbolicznych zabiegów, pozostaje aktualny w jego twórczości przechodząc, wraz z równie klasycznymi tematami, jak popiersie i figura, kolejne fazy formalne i stylistyczne. Wśród nich wyodrębnia się okres bardziej zdecydowanego i syntetycznego formowania powierzchni, kontrastowania partii matowych i polerowanych oraz łączenia różnych materiałów, takich jak kamień i brąz, co nastąpiło na przełomie lat 70-tych i 80tych. W latach 1979-1981 artysta przebywał na stypendium im. Wilhelma Lehmbrucka w Niemczech. W połowie lat 80-tych kolejnym realizowanym cyklem stały się kroczące, wydłużone, ażurowe „Figury”. Następujące po sobie etapy przekształcania formy wzbogacały kolejno repertuar twórczości Adama Myjaka, składając się na jej dzisiejsze bogactwo. Laureat licznych nagród w konkursach krajowych i międzynarodowych. Poza rzeźbą i medalierstwem, któremu poświęcał się zwłaszcza na początku swej drogi twórczej, ma w swoim dorobku projekty i realizacje monumentalne, podejmowane często z Antonim Januszem Pastwą (ostatnio – kwadryga na Teatrze Wielkim, odsłonięta 3.05.2002). Jest autorem pomnika Homo Homini w Kielcach poświęconego ofiarom zamachu na budynki World Trade Center w Nowym Jorku (odsłonięty w 2006). Na swoim koncie ma ponad 90 wystaw indywidualnych, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami. W 2007 (czerwiec-sierpień) odbyła się wielka wystawa rzeźb Myjaka w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Dzieła artysty znajdują się w zbiorach wielu muzeów i kolekcjach prywatnych. We wrześniu 2005 Adam Myjak otrzymał najwyższe odznaczenie za zasługi dla kultury polskiej – złoty medal Gloria Artis. W 2009 został członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności.

Forma w rzeźbach Adama Myjaka przyjmuje kształt figury ludzkiej lub jej fragmentów, z głową na czele (żeby nie powiedzieć: na szczycie), potraktowanej lapidarnie, a jednocześnie o dużej sile wyrazu. Postać człowieka bez względu na stopień jej deformacji jest zawsze mniej lub bardziej, ale jednak, czytelna. Przenikają się ze sobą akademicka - czytaj: bezbłędna - znajomość anatomii ludzkiego ciała i nie kończący się ciąg podszeptów wyobraźni. W wielu realizacjach można dostrzec ślady autoportretu, ciała, które dla każdego artysty jest najlepiej rozpoznane w kontekście jego fizyczności. Towarzyszy twórcy przez całą drogę edukacji artystycznej, wykorzystywane nierzadko z palącej bieżącej potrzeby, podyktowanej brakiem innego modela. Na nim można dowolnie eksperymentować i wejść w głąb siebie, w tym przypadku w dosłowny wręcz sposób. Poprzez swój przetworzony wizerunek artysta przekazuje emocje i stany świadomości właściwe każdemu człowiekowi. Dzięki temu odbiorca tych prac może przejrzeć się w nich jak w lustrze upływającego czasu, zgadzając się bądź nie z odczytanym obrazem.

Elżbieta Błotnicka-Mazur

Homo homini artifex est - Adam Myjak o człowieku tradycyjnie czy nowocześnie?

(fragment tekstu do katalogu wystawy)