W czasach, gdy nierzadko odbiorca, czy może raczej - konsument sztuki, musi mocno wspiąć się na palce, żeby zbliżyć się ku temu, co ma zrozumieć, skonsumować, a kierownik sali z grupą kelnerów natrętnie ułatwiają mu zadanie, dbając o etykietę, ucząc zachowania przy stole, objaśniając, bijąc po łapach sięgających po nieodpowiednie sztućce  w niewłaściwym momencie, tym samym niejako podsuwając drabinkę, na którą się wdrapawszy, staje się klient świadomym, wtajemniczonym współuczestnikiem zjawiska artystycznego;
   W czasach, gdy wielu autorów prac należących do domeny sztuk wizualnych najprawdopodobniej z opisanej powyżej konieczności uświadamiania, tłumaczenia i nauczania obudowuje swoje dzieło namiętnym werbalizmem, a opiniotwórcza osoba w takiej samej gazecie z pewnym żalem ubolewa, że „…tam [w muzeum] wszystko ostatecznie staje się tylko obrazem.”, ja jako człowiek mało postępowy, wątpiący w wyższość Nowego nad starym czy Obecnego nad minionym, niechętnie wartościujący czy kategoryzujący, staję w oko w oko z obrazem, jaki wiesza przede mną Monika Grubizna na autorskiej wystawie i odczuwam - archaiczną najpewniej - przyjemność, jaką daje spotkanie mojego oka z cudzym światem.
   Obraz - „tylko obraz”, jeśli jest wynikiem szczerego, uczciwego wysiłku wspomożonego talentem i alchemią rzemiosła, może stanowić jakość, jaką jest nowa rzeczywistość zawsze w takim przypadku wyjątkowa i szczególna.    Teraz pozostaje wyobrazić sobie przestrzeń, jaka w grafice od zamysłu czy wizji dzieli końcową odbitkę, nadzwyczajne momenty - czas oczekiwania na wyschnięcie emulsji na siatce, naświetlenie obrazu, kąpiel, wreszcie mlaskanie rakla w kałuży farby - ten drukarski, rękodzielniczy proces, kiedy - zdawałoby się - wszystko autorowi jest wiadome, a zawsze efekt ostateczny okazuje się w mniejszym czy większym stopniu niespodzianką, spotkaniem z czymś, co nie jest do końca znane samemu autorowi.
   Tym lepsza sytuacja Widza, oto opisane tajemnice ścielą Mu się przed oczy, wystarczy popatrzeć, by móc pogadać z samym sobą. Oto jest, co widoczne, żadnej nachalnej anegdoty. Grubizna daje powód do rozmowy. Dobry powód. Może na koniec będzie słowo?