MARZEC-KWIECIEŃ 

 

Mała Galeria BWA-GTF

 

Eugeniusz Repczyński urodził się w 1938 roku w Obornikach Wlkp., studia artystyczne w zakresie malarstwa i architektury wnętrz odbył w latach 1960-65 na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, w pracowniach prof. Tymona Niesiołowskiego, prof. Stanisława Borysowskiego i prof. Józefa Kozłowskiego. Wcześniej ukończył Studium Nauczycielskie w Olsztynie, ze specjalnością wychowanie plastyczne. Aktywnie uczestniczy w życiu artystycznym środowisk Poznania i Piły. Zajmuje się malarstwem sztalugowym, malarstwem architektonicznym, realizując wiele projektów w tym zakresie, oraz projektowaniem architektury wnętrz. Bierze udział w wielu wystawach w kraju i za granicą. Sztukę sakralną, którą artysta uprawia równolegle z pejzażem, można aktualnie śledzić w Polsce, w cyklu wystaw indywidualnych.

 

Eugeniusz Repczyński równolegle uprawia malarstwo figuralne i pejzażowe. Często łączy te elementy w jednym obrazie, z czym możemy się spotkać w serii płócien o tematyce sakralnej. Wydaje się, że cały ten sztafaż tematyczny jest jedynie pretekstem do wypowiedzi malarskiej, z całą jej autonomiczną wartością, jaką niesie syntetyczna forma, przestrzeń budowana światłem i tonacja barwna, ów „trójdźwięk”, wyznaczający tym dziełom nastrój ciszy. Poetyka ciszy, a może filozofia ciszy, wydaje się być, przeto osnową, przeplatającą całe to obrazów malowanie.

 

Eugeniusz Repczyński tak stara się gospodarować przestrzeniami światła, aby to, czego doświadczamy tu i teraz zanadto owego Światła nie przysłaniało. Mimo kameralności swych obrazów operuje stosunkowo dużymi, prześwietlonymi płaszczyznami, w których jest miejsce, co najwyżej na jakąś oszczędną, symboliczną, najczęściej o charakterze biblijnym narrację. Repczyński dość wyraźnie eliminuje rzeczy i zdarzenia, nieustannie poszukując jakiejś syntezy, która by ten byt odkupiony wypowiadała. Dlatego tak istotnymi w jego malarstwie wydają mi się problemy kompozycyjne, zagadnienie proporcji, gospodarowania przestrzenią, sprawą oszczędności konturów czasami tak daleko idącą, iż niezauważalnie likwiduje granicę między figuratywnością a abstrakcją.

Kazimierz Nowosielski