Wybitny pisarz, malarz, rysownik, grafik. Urodzony w 1892 w Drohobyczu, zmarł tragicznie w 1942 tamże. Bruno Schulz urodził się w Drohobyczu, niewielkim miasteczku na zachodniej Ukrainie, położonym niedaleko Lwowa. Tam spędził prawie całe swoje życie. Niechętnie z Drohobycza wyjeżdżał. Jeśli opuszczał rodzinne miasto, czynił to sporadycznie i na krótko. Uważał je za centrum świata, był jego pilnym obserwatorem i okazał się doskonałym "kronikarzem". Jego twórczość zarówno literacka, jak plastyczna przesycona jest drohobyckimi realiami. Na kartach opowiadań można spotkać opisy głównych ulic 

i charakterystycznych budowli miasteczka, a także wizerunki jego mieszkańców. Dorobek artystyczny Schulza jest stosunkowo skromny ilościowo, ale niezwykle bogaty jakościowo. 

 

Zanim jednak autor zajął się literaturą, uprawiał z powodzeniem twórczość plastyczną (był samoukiem; studiów politechnicznych, które podejmował we Lwowie i w Wiedniu, nie ukończył). Rzadko stosowaną techniką graficzną cliché verre wykonał między innymi serię rycin o tematyce sadomasochistycznej. Schulz opracował także rysunkowe ilustracje do pierwszej edycji "Ferdydurke" (1938) Witolda Gombrowicza (był jednym z pierwszych admiratorów powieści) i swoich opowiadań z tomu "Sanatorium pod Klepsydrą". Pozostawił również kilkaset innych prac rysunkowych o rozmaitym przeznaczeniu i charakterze (w części są to ołówkowe studia i szkice do rycin bądź prace związane z wątkami obecnymi w prozie; największy zbiór - ponad trzysta obiektów - posiada Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza w Warszawie).

 

Wystawa zorganizowana ze zbiorów Muzeum Literatury i Muzeum Narodowego w Warszawie.

 

Plastyka to drugie skrzydło twórczości tego niezwykłego człowieka. Pióro i słowo służyły mu do wzlotów nad zaczarowany krąg małomiasteczkowości, zaś ołówek i bezwzględne oko artysty notowały skwapliwie rzeczywistość, przed którą tak drastycznie uciekała wyobraźnia. W rysunkach ujawniają się wszystkie kompleksy człowieka, obecna jest symbolika jego pisarstwa. Ojciec, mit klęski erotycznej, złudna dynamika i grzeszna manipulacja – to stałe motywy. Pod tym względem Schulz – artysta wierny jest Schulzowi – pisarzowi. W rysunkach, które są jakby karykaturalnym satyrycznym odbiciem rzeczywistości dużo jest autoportretów świadomych, ale też wiele podświadomych, jakby przypadkowych; Ziemia Gorzowska 10.12.1982 r.