16.02.2022, 18:00

Kryzys klimatyczny, globalna pandemia, polaryzacja społeczna, jak i w ogóle deficyt nadziei na przyszłość, wymagają uruchomienia nowych zasobów wyobraźni. Jak pisał Nicolas Mirzoeff, musimy na dobry początek „odwidzieć wpojone nam sposoby widzenia świata”. Tylko wtedy uda nam się dostrzec nowe sposoby adaptacji i naprawy otaczającego nas świata.

Wytwarzane w obszarze sztuki narracje, symbole i mity, stanowić mogą impuls do społecznej mobilizacji oraz umocnić wiarę, że na radykalną acz niezbędną zmianę nie jest jeszcze za późno. To właśnie w sztuce poszukujemy sposobów na wydobycie się z marazmu wyobraźni i dostrzeżenie niemożliwego. Ta tęsknota wybrzmiewa zwłaszcza na przecięciu świata sztuki i myśli ekologicznej, gdzie już od lat 60. XX spogląda się na świat z perspektywy czasu geologicznego, jak i poza podziałami na to co naturalne i nienaturalne, ożywione i nieożywione.

Podczas wykładu zaprezentowane zostaną historyczne i współczesne przykłady „migracji” ze świata sztuki w inne obszary: edukacji, aktywizmu politycznego czy nauk o Ziemi. Przyjrzymy się prototypom narzędzi służącym głębokiej adaptacji.

Sebastian Cichocki jest głównym kuratorem i kierownikiem działu badań Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie. Był członkiem zespołów kuratorskich wystaw „Wiek półcienia. Sztuka w czasach planetarnej zmiany” (2020), „Kto napisze historie łez. Artystki o prawach kobiet” (2021) czy „Robiąc użytek. Życie w epoce postartystycznej” (2015).

Mitsutoshi Hanaga, 1970. Grupa mnichów modlących się o śmierć właścicieli korporacji odpowiedzialnych za zanieczyszczenie rzeki Suzuka w mieście Yokkaichi