Otwarcie: 28.06.2025, godz. 17:00
Wystawa czynna do 27.07.2025
Kurator: Bartosz Nowak

Osoby artystyczne:
Pelka Atys 
Janina Bużko 
Agata Buchalik-Drzyzga
Borczi
Julia Ciunowicz
Ewa Dąbrowska 
Teresa Kądziela
Kiju Klejzik
Natan Kryszk
Krystyna Mieszkowska-Dalecka 
Helena Minginowicz
Mrozia11
Gosia Mycek
Anna Olczyk-Kocikowa
Natalia Piontek 
Małgorzata Piekarska-Nelke
Olivia Rosa 
Maksymilian Rzontkowski 
Romana Szymańska-Plęskowska 
Henryka Zaremba 
Gryzelda Żelazny-Strączek

Wełni się, kłębi gdzieś historia, blisko i daleko, gdy schowana dobrze, tu i tam. Do siedemnastowiecznej historii mazońskiej docierać trzeba nitka po nitce. Zachowana w tkaninie, od wieków siwiała w ponadludzkim spokoju. Współcześnie, dzięki badaczkom post-polskiej antropoarcheologii feministyczno-queerowej, mamy dostęp do coraz liczniejszych acz wciąż zakurzonych źródeł ikonograficznych, które prezentujemy na wystawie i które podają, że uprzednio szanowane Mazonice, wełnogłowe baby a także rozczochrane osobiszcza, po utracie matriarchatu, zmuszone zostały do ukrywania się w lasach wraz ze szczerbatymi bździągwami, tymi, co podobno czarowały, i które przetrwawszy sądy i tortury, zostały wygnane z domów i wsi. Analiza pierwszych tkanin wykazała, że żyły razem po cichu i gromadnie. W zagajnikach i gąszczach zbierały siły, badały rośliny i przecierały szlaki, wspierały, kłóciły się i godziły, szukając sposobów na przetrwanie oraz pomstę krzywdy i niesprawiedliwości. „Zrobić na szaro wroga!”, oto była ich ledwie co ratyfikowana agenda: tkając zapisać, przechować i przekazać słowo, legendę, wiedzę, technikę. Niepotulnie tkać i nie budząc podejrzeń żyć wspólnie, na peryferiach patriarchalizującego się społeczeństwa rządzonego przez ogół mężów najgorliwszy, który wspierany przez państwa ościenne, doprowadził de facto do likwidacji matrylinearnej kultury mazońskiej obecnej na terenach współczesnej Polski od VI wieku oraz chrystianizacji wszystkiego-co-się-da, od ciał ludzkich po ciała zwierzęce i roślinne.
Gryzelda Żelazny-Strączek

Julia Woronowicz (ur. 1997 w Warszawie) – artystka wizualna i performerka, znana również jako Pola Nuda. Tworzy jedną, wielowątkową opowieść – spekulatywną historię alternatywną, w której dziewczynki, kobiety, rośliny i inne istoty odzyskują miejsce w czasie. Jej prace to etnofikcyjne kroniki świata, który mógłby istnieć – i może w ogóle istnieje – poza oficjalną historią. Zdobywczyni potrójnej nagrody specjalnej w konkursie Najlepsze Dyplomy ASP 2023 w Gdańsku za pracę „Tkanina wildecka” (Nagroda specjalna CSW Łaźni, Nagroda Krytyków, Wyróżnienie honorowe), zdobywczyni potrójnej nagrody specjalnej w 43cim konkursie im. Marii Dokowicz w Poznaniu za pracę „Tkanina wildecka” (Nagroda specjalna prezydenta miasta Poznań, Nagroda specjalna NN6T (magazynu Notes na Sześć Tygodni, Nagroda specjalna marki Solar; (2023). Zwyciężczyni oraz laureatka nagrody specjalnej Artystycznej Podróży Hestii (2021). Dwukrotna magistra sztuki (rzeźba, Warszawa oraz intermedia, Poznań), finalistka Strabag Kunstforum i Bielskiej Jesieni 2023. Rezydentka RU w Nowym Jorku w 2022, Nobody’s baby w Wiedniu w 2025. Jej prace były wystawiane m.in. w Zachęcie, MSNie, PGSie, lokalu_30, Narodowym Muzeum Sztuki w Kiszyniowie, flat1 w Wiedniu i Ki Smith Gallery NYC.